seni ben mi öldürdüm çocuk?

sahi seni ben mi öldürdüm?

sevildiğimi iliklerimde hissettim. 

daha ne yapacaktın sanki?

ellerimde kanın vardı.

sen gördün, ben gördüm

herkes gördü.

failin meçhul değil artık.

sana bana güvenme dedim

sana beni sevme dedim

sana bana aldanma dedim!

-ben o güzel satırların bahanesi miydim?-

aşk işte bu,

karşılıklı can alıp-verme sanatı.

yoksa dönüp dolaşıp sana gelebilir miydim?

esirgeyenim de sendin bağışlayanım da

dilemmalara selam verip

cennettinden kovanım da.

sen ne güzel limandın be çocuk!

sahi seni ben mi öldürdüm?

ahh kahrolası ben,
ellerimde kanın vardı.

insan tanrısını öldürür mü

beni neden öldürdün?

ya konuşunca ya yazınca toparlanıyor aklımdakiler dedi yazar. e biz bunu biliyorduk zaten, biliyorduk da uygulayamıyorduk. neyse ki bilip de uygulamadığımız en elzem şey değildi bu. çok üzülmeye gerek yok.

neler yaptım bi bilsen. nefret ediyorum, kendine bedenimi tabut yapmış bu lanetlenmiş ruhtan. ama sen sev, sen sev ki; ayakta kalayım. senin için, varlığıma devam etmem lazım.