bir şiir üzerine zeyneple saatlerce konuşmayı özledim, saçma sapan şair dedikodularının kafamızda oluşturduğu fazlalıktan memnun olduğumuz zamanları. istanbula ettiği küfürlerden ötürü, tevfik fikret'e attığım tribi hatırladım. ağa kapısındaydık, ağa kapısının kafa dinlemelik yer olduğu vakitlerdi. 'düşünsene istanbulun en güzel manzarası lan zeynep, adamın odasının camında.' masamızın manzarasının da aşağı kalır yanı yoktu tabii.
'seni de bu şehre hapsetseler sen de küfür ederdin dilan.' demişti her zamanki mantıklı haliyle. o hep sakin ve mantıklı, ben hep sabırsız ve fevriydim. hala öyleyiz. daha büyük dertlerimiz var artık. anlatması eskisi gibi keyif vermiyor. türevini alarak anlatıyorum, zeynep eski dikkatiyle dinliyor. birbirimize daha az vakit ayırıyoruz, şairlere de. istanbula küfrediyorum her görüştüğümüzde.

insanın şaşkınlıktan dili tutulur, bende o da yok. kaptırmış gidiyorum, layıkıyla hem de. gündüz rakamların peşindeyim, gece şiir okuyorum. insan bir yerden sonra delirir, benim aklım yerinde.
neye ne kadar fırsatım oldu, oturup tartışabiliriz. değişkenler ve sabitler ne kadar göreceli; ikna edilebilirim. hiçbir kabın şeklini alamam ama almış gibi yaparım, ruhu duymaz kimsenin.
zaten kimsenin kimseyi ruhu duymuyor, öyle bir vakit bu. şu saksıdaki çiçeğin inadı bende yok, dert anlattıkça büyüyor. o büyüdükçe, ben küçülüyorum.